ഇന്ത്യൻ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ ലോകത്തെ നാലാമത്തെ വലിയ ശക്തിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു എന്ന വാർത്ത നമ്മളെല്ലാവരും അഭിമാനത്തോടെയാണ് കേട്ടത്. ഇത് നമ്മുടെ രാജ്യത്തിൻ്റെ വളർച്ചയിലെ ഒരു വലിയ നാഴികക്കല്ലാണ് എന്നതിൽ സംശയമില്ല. പക്ഷെ, ഇവിടെ ഒരു പ്രധാന ചോദ്യം ഉയരുന്നുണ്ട്. ഈ സാമ്പത്തിക വളർച്ച സാധാരണക്കാരായ നമ്മുടെയെല്ലാം ജീവിതനിലവാരം അതേ വേഗത്തിൽ മെച്ചപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ടോ?
സാമ്പത്തിക വളർച്ച തീർച്ചയായും പ്രധാനമാണ്, എന്നാൽ ആ വളർച്ച എങ്ങനെയാണ് ജനങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ യഥാർത്ഥ മാറ്റങ്ങൾ കൊണ്ടുവരുന്നത് എന്നതാണ് നമ്മൾ ഇന്ന് പരിശോധിക്കാൻ പോകുന്നത്.ആദ്യമായി, ഇന്ത്യയുടെ മൊത്തത്തിലുള്ള സാമ്പത്തിക വളർച്ചയും വ്യക്തിഗത വരുമാനവും തമ്മിലുള്ള അന്തരം നോക്കാം.
ഇന്ത്യയുടെ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥ അതിവേഗം വളരുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ഒരു ശരാശരി ഇന്ത്യൻ പൗരൻ്റെ വരുമാനം അഥവാ 'പെർ ക്യാപിറ്റ ഇൻകം' വളരെ കുറവാണ്.
ലോക രാജ്യങ്ങളുടെ പട്ടികയിൽ 138-ആം സ്ഥാനത്താണ് നമ്മൾ ഇക്കാര്യത്തിൽ. ചൈന, ബ്രസീൽ പോലുള്ള രാജ്യങ്ങളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ ഇത് വളരെ പിന്നിലാണ്. ഇതിനർത്ഥം, സാമ്പത്തിക വളർച്ചയുടെ നേട്ടങ്ങൾ എല്ലാ ജനങ്ങളിലേക്കും ഒരുപോലെ എത്തുന്നില്ല എന്നതാണ്.
ഇന്ത്യ നാലാമത്തെ വലിയ സാമ്പത്തിക ശക്തിയാണ്... എന്നിട്ടും എന്തുകൊണ്ടാണ് ഭൂരിഭാഗം ജനങ്ങളും ഇപ്പോഴും ദാരിദ്ര്യത്തിൽ കഴിയുന്നത്?
രാജ്യത്തെ സാമ്പത്തിക വളർച്ചയുടെ വലിയൊരു പങ്ക് വരുന്നത് സ്വകാര്യ ഉപഭോഗത്തിൽ നിന്നാണ് – അതായത്, നമ്മൾ കടകളിൽ നിന്നും മറ്റും സാധനങ്ങൾ വാങ്ങുന്നതിലൂടെ.
എന്നാൽ, ഗ്രാമീണ മേഖലയിലെ ജനങ്ങളുടെ വാങ്ങൽ ശേഷി ഇപ്പോഴും കുറവാണ്. അവരുടെ വരുമാനവും കുറവാണ്. നഗരങ്ങളിലെ ആളുകളുടെ ഉപഭോഗം ഗ്രാമങ്ങളിലുള്ളവരെക്കാൾ അഞ്ചിരട്ടി വരെ കൂടുതലാണെന്നാണ് കണക്കുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
ഇനി സേവന മേഖലയുടെ കാര്യമെടുക്കാം. വിവരസാങ്കേതികവിദ്യ (ഐ.ടി) പോലുള്ള സേവന മേഖലകൾ രാജ്യത്തിന് നല്ല വരുമാനം നേടിക്കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ, ഈ മേഖലയിൽ തൊഴിലെടുക്കുന്നവരുടെ എണ്ണം മൊത്തം തൊഴിൽ ശക്തിയുടെ ചെറിയൊരു ശതമാനം മാത്രമാണ്. ഭൂരിഭാഗം ജനങ്ങളും ഇപ്പോഴും സ്ഥിരതയില്ലാത്ത, കുറഞ്ഞ വരുമാനമുള്ള, പലപ്പോഴും യാതൊരു സാമൂഹിക സുരക്ഷയുമില്ലാത്ത ജോലികളിലാണ് ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്.
ഇന്ത്യയുടെ വിദേശനാണ്യ കരുതൽ ശേഖരം ശക്തമായ നിലയിലാണെന്നത് ആശ്വാസകരമാണ്. ഇത് സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് ഒരു സ്ഥിരത നൽകുന്നുണ്ട്. എണ്ണവില കുറഞ്ഞ സാഹചര്യത്തിൽ സർക്കാരിന് ചെലവ് കുറയ്ക്കാനും സാധിച്ചു. എന്നാൽ, ഈ അനുകൂല ഘടകങ്ങൾ ആരോഗ്യ, വിദ്യാഭ്യാസ, തൊഴിലവസര മേഖലകളിൽ കൂടുതൽ നിക്ഷേപം നടത്താൻ വേണ്ടത്ര ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടില്ല എന്നതാണ് വിമർശനം.
രാജ്യത്തിൻ്റെ അടിസ്ഥാന സൗകര്യ വികസനത്തിനും വ്യവസായങ്ങൾക്കും വേണ്ടിയുള്ള നിക്ഷേപം വർധിക്കുന്നുണ്ട്. എന്നാൽ, അതേസമയം ആരോഗ്യത്തിനും വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുമുള്ള സർക്കാർചെലവ് ഇപ്പോഴും വളരെ കുറവാണ്. ഇത് ജനങ്ങളുടെ ആരോഗ്യകരമായ ജീവിതത്തിനും മികച്ച വിദ്യാഭ്യാസം നേടുന്നതിനും തടസ്സമുണ്ടാക്കുന്നു. മാനവ വികസന സൂചികയിൽ (Human Development Index) ഇന്ത്യ 132-ആം സ്ഥാനത്താണ്. ഒരു ശരാശരി ഇന്ത്യക്കാരൻ 6.7 വർഷം മാത്രമാണ് സ്കൂളിൽ പഠിക്കുന്നത്. ഗ്രാമീണ മേഖലകളിൽ ആരോഗ്യസേവനങ്ങളുടെ അപര്യാപ്തതയും കുട്ടികളിലെ പോഷകാഹാരക്കുറവും വലിയ വെല്ലുവിളികളായി തുടരുന്നു.
ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു കാര്യം സമ്പത്തിലെ അസമത്വമാണ്. രാജ്യത്തെ മൊത്തം സമ്പത്തിൻ്റെ 77 ശതമാനവും കൈവശം വെച്ചിരിക്കുന്നത് വെറും 10 ശതമാനം ആളുകളാണ്! ഇതിനർത്ഥം, പണം വളരെ കുറച്ച് ആളുകളുടെ കൈകളിൽ മാത്രം കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു എന്നതാണ്. ഈ സാമ്പത്തിക അസമത്വം സാധാരണ ജനങ്ങളുടെ ജീവിതനിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിന് വലിയൊരു തടസ്സമാണ്.
അപ്പോൾ, ഇന്ത്യ ലോകത്തിലെ നാലാമത്തെ വലിയ സാമ്പത്തിക ശക്തിയായി എന്നത് അഭിമാനകരമായ നേട്ടം തന്നെയാണ്. പക്ഷെ, അതുകൊണ്ട് മാത്രം കാര്യമില്ല. ഈ വളർച്ചയുടെ ഫലം രാജ്യത്തെ എല്ലാ ജനങ്ങളിലേക്കും എത്തണം. വിദ്യാഭ്യാസം, ആരോഗ്യം, തൊഴിലവസരങ്ങൾ, മികച്ച ജീവിത സാഹചര്യങ്ങൾ എന്നിവയിലെല്ലാം പുരോഗതിയുണ്ടാകണം. സാമ്പത്തിക വളർച്ചയുടെ നേട്ടങ്ങൾ എല്ലാവർക്കുമായി തുല്യമായി പങ്കുവെക്കപ്പെടുന്നില്ലെങ്കിൽ, നമ്മുടെ മുന്നേറ്റം പൂർണ്ണമാണെന്ന് പറയാനാവില്ല.
